Η θεραπευτική σχέση μεταξύ μητέρας και παιδιού είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού. Η σχέση αυτή επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού, την αντίληψη του για τον κόσμο και τον εαυτό του, καθώς και την ικανότητα του να αντιμετωπίζει τις γενικότερες προκλήσεις της ζωής.
«Η πρώτη μουσικοθεραπευτική σχέση του κάθε ανθρώπου (όχι φυσικά με την έννοια της κλινικής προσέγγισης) είναι η επικοινωνιακή σχέση της μητέρας- βρέφους» (Ψαλτοπούλου, 2015) Μητέρα και παιδί, βιώνουν εμπειρίες σύνδεσης, συναισθηματικής και φυσικής ένωσης μέσω της ανταλλαγής ηχοχρωμάτων, της αγκαλιάς και της γενικότερης σωματικής επαφής. Η μουσική επιτρέπει στη μητέρα και το παιδί να συνδεθούν και να επικοινωνήσουν σε βαθιά επίπεδα, πέρα από τις λέξεις και τη γλώσσα, να ενισχύσουν τη συναισθηματική συνέπεια και να αναζητήσουν την έκφραση της αγάπης. Η φωνή, το νανουρίσμα και η οπτική επαφή είναι βασικά για την οικοδόμηση της θεραπευτικής αυτής σχέσης.
Σε βιβλίο της Ψαλτοπούλου (2015) η μουσικοθεραπεία αναφέρεται ως επιστήμη, διαπροσωπική σχέση και τέχνη. Τονίζεται ότι λειτουργεί ως τριμελής οικογένεια (πατέρας-μητέρα-παιδί) με στόχο να φροντίζει το εσωτερικό «μουσικό παιδί» (Nordoff & Robbins, 2007).Ως επιστήμη, η μουσικοθεραπεία, μοιάζει με έναν πατέρα, ο οποίος θέτει τους νόμους και τα όρια. Ο νόμος επειδή είναι «σκληρός» χρειάζεται τη διαπροσωπική σχέση ,δηλαδή τη ζεστή αγκαλιά της μητέρας, η οποία βοηθά το παιδί να δεχτεί τον νόμο. Η τέχνη, στην προκειμένη περίπτωση είναι το δημιουργικό παιδί, που φέρει τον αυθορμητισμό και τις απεριόριστες δυνατότητες λεκτικής και μη λεκτικής έκφρασης
(Psaltopoulou, 2012).
Γενικότερα, η μουσικοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην αναδόμηση της σχέσης μητέρας-παιδιού σε πολλαπλά επίπεδα σε περιπτώσεις που το παιδί δεν έχει δεχτεί την αρχική μητρική επαφή ,αποδοχή και αγάπη. Ένα ασφαλές και θετικό περιβάλλον για τη θεραπεία μπορεί να βοηθήσει τόσο τη μητέρα όσο και το παιδί να αισθανθούν πιο άνετα και ασφαλείς και να δημιουργήσουν ξανά τα θεμέλια της σχέσης τους . Ωστόσο και ο ίδιος ο θεραπευτής από μόνος του μπορεί να ενθαρρύνει το παιδί και μετέπειτα ενήλικα, να διαχειριστεί και να ξεπεράσει τις δύσκολες παιδικές εμπειρίες που προέρχονται από την έλλειψη της σχέσης μητέρας-παιδιού.
