Στη μουσικοθεραπεία, η μουσική και τα βασικά της χαρακτηριστικά χρησιμοποιούνται ως μη λεκτικά μέσα επικοινωνίας για την επίτευξη μη μουσικών στόχων. Δεδομένου τους περιορισμούς της λεκτικής επικοινωνίας που χαρακτηρίζουν πολλά παιδιά με αυτισμό, η μουσικοθεραπεία γίνεται μια ενδεχομένως κατάλληλη παρέμβαση για αυτό τον πληθυσμό.
Η μουσικοθεραπεία στον αυτισμό έχει μακρά ιστορία, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1940 , όταν ο αυτισμός αρχικά αναγνωρίστηκε ως μια ξεχωριστή κατάσταση. Ο όρος «αυτισμός» προέρχεται ετυμολογικά από την ελληνική λέξη «εαυτός» και υποδηλώνει την απομόνωση ενός ατόμου στον εαυτό του. Αρχικά, ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από τον Ελβετό ψυχίατρο Όιγκεν Μπλόιλερ (Eugen Bleuler) το 1911, για να χαρακτηρίσει κάποια άτομα με σχιζοφρένεια που είχαν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Στη συνέχεια, δύο άλλοι ψυχίατροι, ο Λέο Κάννερ (Leo Kanner) και ο Χανς Ασπενγκερ (Hans Asperger) περιέγραψαν περιπτώσεις παιδιών που παρουσίαζαν ελλείμματα στην κοινωνική ανάπτυξη και ιδιόμορφη γλωσσική ανάπτυξη.
Η πρόοδος ενός παιδιού στη θεραπεία αξιολογείται από την ανάπτυξη του παιδιού. Επιπλέον, η πρακτική της μουσικοθεραπείας με αυτό τον πληθυσμό εξελίχθηκε ανάλογα με την έλευση της μουσικοθεραπείας χρησιμοποιώντας αυτοσχεδιαστικές προσεγγίσεις που ξεκίνησε από Paul Nordoff και Clive Robins (1977). Μια μετα-ανάλυση από τον Whipple (2004) προτείνει ότι η μουσική παρέμβαση, ανεξάρτητα από τη χρήση και τον σκοπό του, έχει σημαντικό αντίκτυπο σε παιδιά και εφήβους με αυτισμό. H μουσικοθεραπεία έπαιξε επίσης ρόλο ως μέρος γενικής αξιολόγησης για παιδιά με αυτισμό (Wigram και Gold, 2005).Οι μη λεκτικές αλληλεπιδράσεις στη μουσικοθεραπεία περιγράφονται ως πρώιμες αλληλεπίδρασεις γονέα-βρέφους, και όπως επινοήθηκε από τον Stern (1985) ως affect attunement (συναισθηματική συγχορδία). Η απάντηση της μητέρας στη μη λεκτική γλώσσα του μωρού της θα είναι εκμάθηση για το μωρό να μάθει τον κόσμο. Η αυθόρμητη κίνηση των βρεφών προκαλείται από την ανθρώπινη φύση με σκοπό την συναισθηματική επικοινωνία με άλλους. Αυτό είναι γνωστό ως «επικοινωνιακή μουσικότητα» (Trevarthen & Malloch, 2000). Ο όρος που εισήχθη από τον Stern (1985), affect attunement (συναισθηματική συγχορδία) αποτελείται από ένα σύνολο μουσικών στοιχείων που χαρακτηρίζουν την ποιότητα της αλληλεπίδρασης.
Τα στοιχεία αφορούν:
- τον ρυθμό
- τον παλμό
- την ένταση
- την διάρκεια
- το σχήμα (Stern, 1985, σελ.146).
Οι Trevarthen και Aitken (2001) ισχυρίζονται ότι η έμφυτη διυποκειμενικότητα (intersubjectivity) εμφανίζεται στον τρόπο που μια μητέρα ανταποκρίνεται στα συναισθήματα του μωρού της και το αντίστροφο. Το παρακάτω βίντεο σας δίνει μια εικόνα για το πώς οι μουσικοθεραπευτές χρησιμοποιούν μουσικές παρεμβάσεις για την επίτευξη αναπτυξιακών στόχων. Αυτό το βίντεο δείχνει τον Τζούλιαν, ένα αγόρι 3 ετών που έχει διαγνωστεί με αυτισμό και έχει παραπεμφθεί στην μουσικοθεραπεία για να αναπτύσσει τις επικοινωνιακές του δεξιότητες.
Βιβλιογραφία:
Subiantoro, Μ., 2018. The Role of Music Therapy in Promoting Communication and Social Skills in
Children with Autism Spectrum Disorder: A Pilot Study, 2018. Universitas Pelita Harapan, Tangerang
